บัดนั้น คำแหงหนุมานทหารใหญ่
สวมสอดกอดลูกเข้าไว้ ลูบไล้ไปทั่วทั้งอินทรีย์
รับขวัญจุมพิตแล้วพิศพักตร์ ดวงจักษุพ่อเฉลิมศรี
ซึ่งเจ้าต่อยุทธ์บิดานี้ เพราะมิได้รู้จักกัน
ถ้อยทีถ้อยรักษาตัว ด้วยกลัวชีวาจะอาสัญ
อันซึ่งผิดพลั้งทั้งนั้น ไม่ถือโทษทัณฑ์แก่ลูกรัก
พ่อจะอยู่ช้าก็ไม่ได้ จะรีบไปตามองค์พระทรงจักร
สังหารไมยราพขุนยักษ์ ซึ่งมันไปลักพระองค์มา
ตัวเจ้าค่อยอยู่เป็นสุขก่อน อย่าอาวรณ์เศร้าโทมนัสา
อันทางบาดาลนัครา แก้วตาจงบอกให้พ่อไปฯ
ฯ ๑๐ คำ ฯ เจรจา
บัดนั้น มัจฉานุผู้มีอัชฌาสัย
ได้ฟังอัดอั้นดันใจ บังคมไหว้แล้วตอบวาที
ข้อนี้ขัดสนเป็นพ้นคิด พระบิดาจงโปรดเกศี
ด้วยพระยาไมยราพอสุรี ได้เลี้ยงลูกนี้จนใหญ่มา
พระคุณดั่งคุณบิตุเรศ ซึ่งบังเกิดเกศเกศา
อันซึ่งจะบอกมรคา ดั่งข้าไม่มีกตัญญู
บิดาลงมาทางไหน ทางนั้นจะไปยังมีอยู่
จงเร่งพินิจพิศดู ก็จะรู้ด้วยปรีชาชาญฯ